Federico Garcia Lorca ,bij jouw imaginaire graf

Nu
Bij die zwarte spelonk
Waarin het stil is
Een universum van vleugels
Aanhoudend Duende

Bij jouw graf
vleugels van marmer
zaad van gepolijst goud
geef ik mijn kind jouw gedichten
Jouw hart
Jouw hoed
Jouw paarden van parelmoer
Jouw geur van zout
Jouw gebroken ogen

Hier staan is de barbaren vergeven
die jou hebben vermoord
En barbaren worden mens
door jouw poëzie
in de dageraad van een Merel

JW

April 2007 Granada